Учение Оригена о Св. Троице

225

n. 10. καίτοι καὶ αὐτὸ τὸ  ἐνεργοῦν τοῖς ἐκφωνοῦσι προφητικῶς ἅγιον Πνεῦμα ἀπόῤῥοιαν εἶναί φαμεν τοῦ  Θεοῦ, ἀποῤῥέον καὶ  ἐπαναφερόμενον, ὡς ἀκτῖνα ἡλίου.

226

ad Autol. 1. 2. n. 10. οὗτος (ὀ Λόγος) οὖν, ὢν Πνεῦμα  Θεοῦ  (cfr. Tatian. adv. graec. n. 7), καὶ  ἀρχή καὶ  σοφία, καὶ  δύναμις Ύψιστου κατήρχετο εἰς τοὺς προφήτας. n. 22. ὁ δὲ Λόγος αὐτοῦ, δύναμις ὢν καὶ  σοφία, παρεγίνετο εἰς τὸν  παράδεισον. Однако в n. 10 и n. 15 (см. стр. 57 пр. 5) Премудрость-Дух столь ясно отличается от Слова, что непонятно, как мог Петавий (р. 23) подумать, что Феофил Св. Духа слил с Сыном. Если основываться на смешении названий, то пришлось бы сказать, что Афинагор и Отца сливает с Сыном и Духом, потому что Сын называется Λόγος и Св. Дух — Πνεῦμα, а в legat. n. 16 сказано: πάντα γὰρ ὁ Θεὸς  ἐστιν αὐτὸς αὐτῷ, φῶς ἀπρόσιτον, κόσμος τέλειος, πνεῦμα, δύναμις, λόγος.

227n. 10. см. стр. 57 пр. 5.228adv. haeres. 2, 28, 6. Non ergo magnum quid invenerunt, qui emissiones excogitaverunt, neque absconditum mysterium, si id quod ab omnibus intelligitur, transtulerunt in Unigenitum Dei Verbum: et quern inenarrabilem et innominabilem vocant, hunc quasi ipsi obstetricaverint, primae generationis ejus prolationem et gene rationem enunciant, adsimilantes eum hominum verbo emissionis (προφορικῶ. Gieseler).229adv. haer. 2, 28, 6. quicunque nituntur generationes et prolationes enarrare non sunt compotes sui, ea quae inenarrabilia sunt, enarrare promittentes.230adv. h. 2, 13, 5. compositus est et corporalis intelligitur, ut sit separatim quidem qui emisit, Deus, separatim autem qui emissus est, sensus.231adv. h. 2, 13, 3. multum enim distat Pater ab his, quae proveniunt in hominibus affectionibus et passionibus; et simplex et non compositus et similimembrius et totus ipse sibimet ipsi similis et aequalis est.232adv. h. 2, 13, 6. emissio enim est ejus, quod emittitur, extra emittentem manifestatio.233adv. h. 2, 13, 5.234adv. h. 2, 13, 6.235adv. h. 2, 28, 4.236adv. h. 2, 28, 6.237adv. h. 2, 28,4.238adv. h. 2, 13, 8.239adv. h. 2, 28, 5. Deus autem totus existens mens et totus existens Logos (2, 13, 8. Deus, totus Nus et totus Logos quum sit), quod cogitat, hoc et loquitur, et quod loquitur cogitat. Cogitatio enim ejus Logos, et Logos mens, et omnia concludens mens est Pater.240adv. h. 2, 13, 8. totus ille sensus et totus verbum, et in quo sensus est in hoc et verbum... In eo (Deo)... nec aliud antiquius nec posterius, aut aliud alterius habente in se, sed toto aequali et simili et uno perseverante, jam non talis hujus ordinationis sequitur emissio... Et in quo distabit Dei Verbum, imo magis ipse Deus, quum sit Verbum (a quo Verbum), a verbo hominum, si eamdem habuerit ordinationem et emissionem generationis?