Учение Оригена о Св. Троице
225
n. 10. καίτοι καὶ αὐτὸ τὸ ἐνεργοῦν τοῖς ἐκφωνοῦσι προφητικῶς ἅγιον Πνεῦμα ἀπόῤῥοιαν εἶναί φαμεν τοῦ Θεοῦ, ἀποῤῥέον καὶ ἐπαναφερόμενον, ὡς ἀκτῖνα ἡλίου.
226
ad Autol. 1. 2. n. 10. οὗτος (ὀ Λόγος) οὖν, ὢν Πνεῦμα Θεοῦ (cfr. Tatian. adv. graec. n. 7), καὶ ἀρχή καὶ σοφία, καὶ δύναμις Ύψιστου κατήρχετο εἰς τοὺς προφήτας. n. 22. ὁ δὲ Λόγος αὐτοῦ, δύναμις ὢν καὶ σοφία, παρεγίνετο εἰς τὸν παράδεισον. Однако в n. 10 и n. 15 (см. стр. 57 пр. 5) Премудрость-Дух столь ясно отличается от Слова, что непонятно, как мог Петавий (р. 23) подумать, что Феофил Св. Духа слил с Сыном. Если основываться на смешении названий, то пришлось бы сказать, что Афинагор и Отца сливает с Сыном и Духом, потому что Сын называется Λόγος и Св. Дух — Πνεῦμα, а в legat. n. 16 сказано: πάντα γὰρ ὁ Θεὸς ἐστιν αὐτὸς αὐτῷ, φῶς ἀπρόσιτον, κόσμος τέλειος, πνεῦμα, δύναμις, λόγος.
227
n. 10. см. стр. 57 пр. 5.
228
adv. haeres. 2, 28, 6. Non ergo magnum quid invenerunt, qui emissiones excogitaverunt, neque absconditum mysterium, si id quod ab omnibus intelligitur, transtulerunt in Unigenitum Dei Verbum: et quern inenarrabilem et innominabilem vocant, hunc quasi ipsi obstetricaverint, primae generationis ejus prolationem et gene rationem enunciant, adsimilantes eum hominum verbo emissionis (προφορικῶ. Gieseler).
229
adv. haer. 2, 28, 6. quicunque nituntur generationes et prolationes enarrare non sunt compotes sui, ea quae inenarrabilia sunt, enarrare promittentes.
230
adv. h. 2, 13, 5. compositus est et corporalis intelligitur, ut sit separatim quidem qui emisit, Deus, separatim autem qui emissus est, sensus.
231
adv. h. 2, 13, 3. multum enim distat Pater ab his, quae proveniunt in hominibus affectionibus et passionibus; et simplex et non compositus et similimembrius et totus ipse sibimet ipsi similis et aequalis est.
232
adv. h. 2, 13, 6. emissio enim est ejus, quod emittitur, extra emittentem manifestatio.
233
adv. h. 2, 13, 5.