Dahne, I, S. 135. de monarch. 815. δύο δ' ἐν ταῖς περὶ  Θεοῦ  ζητήσεσι τὰ άνωτάτω ταῦτα ἐπαπορεῖ διάνοια τοῦ φιλοσοφοῦντος... ἓν μὲν εἰ ἔστι τὸ  θεῖον ἔνεκα τῶν ἐπιτηδευσάντων ἀθεότητα... ἕτερονδὲ τὸ  τί  ἐστι  κατὰ τὴν οὐσίαν. Τὸ    μὲν οὖν πρότερον οὐ πολὺς πόνος ἰδεῖν, τὸ  δὲ δεύτερον οὐ χαλεπὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἴσως ἀδύνατον.

de mundi opif. 5. οὐδὲ ὁ ἐκ τῶν ἰδεῶν κόσμος ἄλλον ἂν ἔχοι τόπον ἢ τὸν θεῖον λόγον, τὸν  ταῦτα διακοσμήσαντα.

Ibid, οὐδὲνἂν ἓτερον εἴποι τὸν  νοητὸν εἶναι κόσμον, ἢ Θεοῦ Λόγον ἤδη κοσμοποιοῦντος. οὐδὲ γὰρ ἠ νοητὴ πόλις  ἔτερόν  τί  ἐστιν ἢ ό τοῦ ἀρχιτέκτονος λογισμός, ἤδη τὴν αἰσθητὴν πόλιν τῆ νοητὴ κτίζειν διανοουμένου.

Keferstein, 54. de somn. II, 1114. τὸν  ὅλον έσφράγισε κόσμον είκόνι καὶ  ἰδέα τῷ ἐαυτοῦ λόγῳ. de special, leg. 809. πρὸς ἀρχέτυπονἰδέαν τὸν  ἀνωτάτω λόγον. de m. opif. 5. ἡ ἀρχέτυπος σφραγίς, ὄν φαμεν εἶναι κόσμοννοητὸν, αὐτὸςἂν εἴη τὸ  ἀρχέτυπον παράδειγμα, ἰ δ έ α τῶν ἰ δ ε ῶ ν , ὁ Θεοῦ Λόγος.

de m. opif. 5. γένη... νοητά. Leg. allegor. III, 93. τῷ γενικωτάτω αὑτοῦ (τοῦ Θεοῦ) Λόγῳ.

de sacrif. 140. ὁ γὰρ Θεὸς λέγων ἅμαἐποίει, μηδὲν μεταξὺ  ἀμφοῖν τιθείς... ὁ Λόγος ἔργοναὐτοῦ. ibid. 131 ἡνίκα τελευτᾶν ἔμιελλεν (Моисей)... διὰ ὀ ήματος τοῦ αἰτίου μετανίσταται, δι' οὗ καὶ  ὁ σύμπας κόσμος ἐδημιουργεῖτο.

Soulier, La doctrine du Logos chez Philon d'Alexandrie. Turin. 1876. p. 92. «Il у aurait deux Logos, l'un transcendant, et l'autre immanent dans le monde; l'un serait la raison de Dieu, c. a d. l'attribut divin, et l'autre, la raison (et son contenu le monde des idees), emanee de Dieu, c. a d. portee dans l'univers par la parole».

Keferstein, S. 36. «Der L. bei Philo ist die göttliche Vernunft, welche theils als Eigenschaft im göttlichen Wesen verborgen ist, theils wie die menschliche Vernunft durch die Sprache aus dem «Ὂv heraustritt, u. in einer gewissen Abgeschiedenheit von ihm für sich besteht... dass er, wenn wir ihn in seiner Lostrennung von Gott allein betrachten, materiell als göttliche Vernunft, und formell als göttliche Rede anzusehen ist».

de vita Mos. 672 τὸ  τῷ παντί.

ὅ τε (Λόγος) περὶ τῶν ἀωμάτων καὶ  παραδειγματικῶν ἰδεῶν, ἐξ ὧν ὁ νοητὸςἐπάγη κόσμος, καὶ  ὁ περὶ τῶν ὀρατῶν ἃ δὴ μιμήματα καὶ ἀπεικονίσματα τῶν ἰδεῶν ἐκείνων ἐστίν.

ὁ ἐν  διανοία ἐνδιάθετος.

προφορὰ ἡ ἀπὸ στόματος καὶ  γλώττης.