5. 1.6; 1, 102. ὁρᾶ δὲ άύτό οὐ χωρισθείς... ποθεῖ δὲ πᾶν τὸ γεννῆσαν καὶ τοῦτο ἀγαπᾶ, καὶ μάλιστα ὅταν ὦσι μόνοι τὸ γεννῆσαν καὶ τὸ γεγεννημένον ὅταν δὲ καὶ τὸ ἄριστον ἦ τὸ γεννῆσαν, ἐξ ἀνάγκης σύνεστιν αὑτῷ, ὡς τῆ ἑτερότητι μόνον κεχωρίςθαι.

160

5. 5. 3; 2, 20. Θεὸς αἥτῆ ἡ φύσις καὶ Θεὸς δεύτερος.

161

5. 1.6; 1, 102. τὸ δὲ ἀεὶ τέλειον ἀεὶ καὶ ἀίδιον γεννἆ· καὶ ἔλαττον δὲ ἑαυτοῦ γεννἆ.

162

5. 2. 2; 1, 109. καταλειπομένου ἀεὶ ἑκάστου ἐν  τῆ οἰκεία: ἕδρα, τοῦ δὲ γεννωμένου ἄλλην τάξιν λαμβάνὄντος τὴν χεῖρονα. 5. 1. 7; 1, 104. ψυχὴν γεννᾶ νοῦς..,. κρεῖττον δὲ οὐχ οἶον τε ἦν εἶναι οὐδ' ἐνταῦθα τὸ  γεννώμενον,  ἀλλ' ἔλαττον ὂν εἴδωλον εἶναι αὐτοῦ. 3. 8. 9; 1, 344. τοῦ γὰρ γεννηθέντος πανταχοῦ τὸ  γεννών ἁπλούστερον. 5. 3. 15; 2, 371. οἶονἐκ φωτὸς τὴν έξ αὐτοῦ περίλαμψιν· πῶς δέ πολλά; ἢ οὐ ταὐτὸν ἔμελλε τὸ  ἐξ ἐκείνου ἐκείνω· εἰ οὖν  μὴ  ταὐτὸν, οὐδὲ γε βέλτιον τί γὰρ ἂν τοῦ  ἑνὸς βέλτιον ίρἐπέκεινα ὅλως; χεῖρον ἄρα· τοῦτο δὲ  ἐστιν ἐνδεέστερον.

163

Таково, напр., учение о непространственности первого начала (Plot. 3. 9. 3; 1, 128. ὄτι  (ἓν) πανταχοῦ- οὐ γὰρ  ἐστιν ὅπου οὔ- πάντα οὖν πληροῖ, ἐπεὶ δὲ καὶ  οὐδαμοῦ, γίνεται μὲν τὰ πάντα δι' αὐτὸν, ὄτι  πανταχοῦ ἐκεῖνος, ἑτέρα δὲ αὐτοῦ, ὄτι  αὐτὸς οὐδαμοῦ. διὰ τί οὖν οὐκ αὐτὸς οὐ μόνον πανταχοῦ,  ἀλλ' αὖ πρὸς τούτω καὶ  οὐδαμοῦ; ὄτι  δεῖ πρὸ πάντων ἐν  εἶναι, πληροῦν οὖν δεῖ αὐτὸν καὶ ποιεῖν πάντα, οὐκ εἶναι τὰ πάντα ἃ ποιεῖ. 5. 5. 9; 2, 28. εἰ δὲ μηδενὸς άποστατεῖ οὐ ποῦ ὤν, πανταχοῦ ἓσται ἐφ' εαὐτοῦοὐδὲ γὰρ τὸ  μὲν τι αὐτοῦ ὡδί,- τὸ  δὲ ὡδί οὐ  μὴνοὐδ' ὅλον ὡδί-ὥστε ὅλον πανταχοῦ ούδἑνός έχὄντος αὐτὸ οὐδ' αὖ  μὴ  έχὄντος ἔχομένου ἄρα ὁτουοῦν) или о вечном рождении ума и его независимости от условий времени.

164

Kurtz, Handbuch der Kirchengeschichte. Mitau. 1858. Bd. I. 1. S. 334. Die bedeutendsten Momente des Fortschrittes (im trinitarischen Lehrbildungsprocess) knüpfen sich an die Namen Justinus, Tertullianus, Kallistus, Origenes, Dionysius v. Rom u. Athanasius.

165

S. Justini opp. (Migne, Patrol. s. gr. t. 6). Apol. 1. n. 13. ἄθεοι... οὐκ ἐαμὲν, τὸν δημιουργόν τοῦδε τοῦ παντὸς σεβόμενοι..., Ἰησοῦν Χριστὸν, ϒἱὸν αὺτοῦ τοῦ ὅντως Θεοῦ μαθόντες, καῖ ἐν δεύτερα χώρα ἐχοντες, Πνεὺμά τε προφητιχὸν ἐν τρίτη τάζει, ὄτι μετἀ λόγου τιμῶμεν, ἄποδείξομεν.

166