Личность и Эрос

434

См.: Е. Husserl, Vorlesungen zur Phänomenologie des inneren Zeitbewußtseins, Halle 1928, K. 2, § 8, § 14. Ideen zu einer reinen Phänomenologie und phänomenologischen Philosophie I, § 81, § 113, § 118.

435

"Ἁμαρτίαν τουτέστιν ἀτευξίαν καὶ απόπτωσίν τινα τοῦ προσήκοντος, αὐτὸ τὸ τῆς στερήσεως καλεῖ καὶ ἄσκοπον, ἀντὶ τοῦ, παρὰ τὸν σκοπὸν βάλλον, ἐκ μεταφορᾶς τῶν τοξευόντων. Τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τῆς κατὰ φύσιν κινήσεως ἤτοι τάξεως ἀποτυγχάνοντες φερόμεθα εἰς τὴν παρὰ φύσιν ἄλογον καὶ παντελῆ καὶ ἀνούσιον ἀνυπαρξίαν" ("Грех, то есть недостачу и отпадение от подобающего, он [Ареопагит] называет лишенностью и бесцельностью, чтобы не сказать "выстрел мимо цели", употребляя в переносном смысле выражение стрелков... Когда мы промахиваемся мимо благого и согласного с природой движения или порядка, нас несет в противоприродное, абсолютное и несущностное небытие").Максим Исповедник. Схолии к трактату "Об именах Божьих". PG 4, 348.

436

"ʿH μία φύσις εἰς μυρία κατεμερίσθη τμήματα· καὶ οἱ τῆς αὐτής φύσεως ἀλλήλων ἐσμὲν δίκην ἑρπετῶν θηρίων παραναλώματα" ("Одна природа разделяется на мириады частей; и мы, части одной природы, становимся жертвами друг друга, как это в обычае у пресмыкающихся тварей"). Максим Исповедник. О различных затруднениях. PG 990, 256 В. См. также: 397 С: "ʿH φιλαυτία τῆς ἑκάστου γνώμης... τὴν ἡμερωτάτην ἐθηρίωσε φύσιν καὶ μίαν τὴν οὐσίαν εἰς πολλὰς καὶ ἀντιθέτους, οὐδὲν δὲ χεῖρον εἰπεῖν, καὶ φθαρτικὰς ἀλλήλων, κατέτεμε μοίρας" ("Себялюбие нрава каждого... уподобило нашу в высшей степени единую природу природе зверей; и единую сущность мы превратили во множество противостоящих, если не сказать хуже, губительных друг для друга частей"). Также 716 В: "Πρὸς τὴν φύσιν κεκτημένος ὁ ἄνθωπος τὴν ἀλλοτρίωσιν, καθ ἥν πάντα τὰ τῆς φύσεως παρὰ τὴν φύσιν μεταχειρίζεται, τᾡ κατὰ παράχρησιν τρόπω τήν τὴς φύσεως παραφθείρων εὐπρέπειαν" ("Отказавшись отчужденным от природы, вследствие чего всё принадлежащее к природе он использует противоестественно, [человек] таким образом извращает благое употребление природы"),

437

"Νόει μοι ἐρωμένην κόρην... τὸν δὲ ταύτης ἐρῶντα ἔξωθεν προσπελάξοντα... Εἰ τοίνυν ἐκ μικρᾶς καὶ στενοτάτης ὀπῆς ἡ κόρη, μόνην χρυσῶ πεπυκασμένην τὴν χεῖρα ἔξωθεν ἐκτείνασα, τᾡ ἐραστῆ ἐπιδώσει, κἀκεῖνος ταὐτης δραξάμενος καὶ τὸ ἀμήχανον κάλλος αὐτῆς κατανοῶν κατασπάζεται αύτήν... τὴν τοῦ πόθου μᾶλλον ἔκκαυσιν περισσοτέραν ἐκ τούτου τᾡ τοιούτω σφοδρῶς ἀπεργάσεται... Καὶ καθάπερ ὁ τὴν ἐκ χρωμάτων κατασκευασθεῖσαν ἄψυχον εἰκόνα τῆς νύμφης νυμφίος ὁρῶν ταύτη πρόσκειται καὶ ἐνατενίζει διηνεκῶς καὶ βούλεται ὁρᾶν αὐτήν, ἀναφλέγων τὸν πόθον αὐτοῦ καὶ τὴν ἐπιθυμίαν τὴν πρὸς αὐτήν, ἐπὰν δὲ αὐτὴν ἐκείνην τὴν νύμφην παραγενομένην θεάσηται, οὐ κατὰ τὴν τῆς εἰκόνος μορφὴν οῦσαν, ἀλλ ᾽ ἐν ἀσυγκρίτω καὶ ἀφράστω κάλλει ἀμώμητον τὸ εἶδος κεκτημένην τῆς εὐπρεπείας, καὶ ταύτην κατασπάσηται καὶ περιπλακῆ, οὐκέτι ὅλως ἀνέχεται πρὸς τὴν εἰκόνα ταύτης ἐπανιδεῖν σχετικῶς τὸ αὐτὸ δὴ μειζόνως πάσχουσι καὶ οἱ ἐκ μεγέθους καὶ καλλονῆς τῶν ὁρωμένων κτισμάτων τὴν δύναμιν καὶ τὴν σοφίαν τοῦ γενεσιουργοῦ ἀναθεωροὖντες καὶ εἰς ἀγάπην καὶ πίστιν τὴν πρὸς αὐτὸν καὶ εἰς φόβον ἐκ τούτω ἁγνὸν κατὰ προκοπὴν αναγόμενοι. Ὁπότε γὰρ αὐτᾡ ἐκείνω οὐσιωδῶς τᾡ Θεῶ ἑνωθῶσι καὶ τῆς ἐκείνου θέας καὶ μεθέξεως ἀξιωθῶσιν, οὐκέτι τῆ εἰκόνι τῶν ποιημάτων, οὐδὲ τῆ σκιᾶ τῶν ὁρωμένων ἐμπαθῶς ἢ προσπαθῶς ἢ σχετικῶς προσανέχουσι" ("Помысли о возлюбленной деве... и любящем ее, приближающемся снаружи... И вот, если из малого и узкого оконца дева только протянет наружу украшенную золотом руку и подаст ее влюбленному, а тот, схватив ее и представив недостижимую красоту девы, начнет целовать руку.. то, пожалуй, от этого ярко почувствует еще больший пыл страсти от ее красоты...

Ибо не к образу творений и не к тени зримого страстно и устремительно возвышаются они, когда сущностно соединяются с самим Богом и удостаиваются видеть Бога и быть причастными к Нему"). Симеон Новый Богослов. Βίβλος τῶν Ἠθικῶν. Λόγος Δ' Sources Chrétiennes 129, p. 70-74.