Личность и Эрос

"Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς ἁγίοις Πατράσιν, ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ὁμολογεῖν Υἱὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ῾Ιησοῦν Χριστὸν συμφώνως ἅπαντες ἐκδιδάσκομεν, τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν θεότητι καὶ τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν ἀνθρωπότητι, Θεὸν ἀληθῶς καὶ ἄνθρωπον ἀληθῶς τὸν αὐτὸν ἐκ ψυχῆς λογικῆς καὶ σώματος, ὁμοούσιον τᾡ Πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα, καὶ ὁμοούσιον ἡμῖν τὸν αὐτὸν κατὰ τὴν ανθρωπότητα, κατὰ πάντα ὅμοιον ἡμῖν χωρὶς ἁμαρτίας· πρὸ αἰώνων μὲν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα κατὰ τὴν θεότητα, ἐπ ᾽ ἐσχάτων δὲ τῶν ἡμερῶν τὸν αὐτὸν δι ᾽ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Μαρίας τῆς παρθένου τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, υἱόν, κύριον, μονογενῆ, ἐν δύο φύσεσιν ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως, γνωριζόμενον· οὐδαμοῦ τῆς τῶν φύσεων διαφορᾶς ἀνηρημένης διὰ τὴν ἕνωσιν, σωζόμενης δὲ μᾶλλον τῆς ἰδότητος ἑκατέρας φύσεως, καὶ εἰς ἓν πρόσωπον καὶ μίαν ὑπόστασιν συντρεχούσης, οὐκ εἰς δύο πρόσωπα μεριζόμενον ἢ διαιρούμενον, ἀλλ ᾽ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν υιὃν μονογενῆ, Θεὸν Λόγον, Κύριον ᾽Ιησοῦν Χριστόν" ("Σχήμα και κίνησιν ή βτάσιν ή θρόνον ή τόπον ή δεξιά ή αριστερά του των όλων Πατρός ούδ ᾽ όλως έννοητέον, καίτοι καΐ ταύτα γέγραπται... Οῦκουν εν τόπω το πρώτον αίτιον, άλλ᾽ υπεράνω και τόπου και χρόνου καΐ ονόματος και νοήσεως". Символ веры Четвертого Халкидонского Вселенского Собора).

443

Максим даже говорит, что не находит "φυσικὴν μετὰ τὴν ἕνωσιν ἐν τᾡ μυστηρίω διαφορὰν σαρκὸς καὶ θεότητος" ("природного различия между плотью и божеством после их соединения в таинстве"). О различных затруднениях. PG 90, 649 А.

444

Максим Исповедник. Схолии к трактату "Об именах Божьих". PG 4, 313 D.

445

Григорий Нисский. На надписания псалмов. 2, 5, PG 44, 505 А, критическое издание J. Donough, t. V, p. 84, 5.

446

Максим Исповедник. Богословские главы. 1, 51, PG 90, 1101 С. См. также Симеон Новый Богослов. Βίβλος τῶν ᾽Ηθικῶν, Λόγος A᾽, Sources Chrétiennes 122, p. 182: "αρχὴν ἢ τέλος μὴ ἔχουσαν. Οὐδὲ γὰρ νῦν μὲν οὐκ ἔστί, μέλλει δὲ γενέσθαι καὶ ἀρχὴν λήψεσθαι· ἀλλὰ καὶ ῆν πρὸ τῶν αἰώνων καὶ ἔστί νῦν καὶ ἔσται εἰς αἰώνων, ἀρχὴν δὲ λαβεῖν λέγεται, ὅτε πάντως ἐλεύσεται καὶ ἡμῖν ἐσχάτως ἀποκαλύφθῆ ἀνέσπερος μία ἡμέρα καί ἀτελεύτητος ἐν τᾡ καθ ᾽ ἡμᾶς γινομένη" ("[В восьмой день] нет ни начала, ни конца. Ибо нет "теперь", но ему только еше предстоит родиться и начаться; но и то, что было предвечно, и есть сейчас, и будет во веки веков, называется имеющим начало, потому что однажды вполне придет и до конца для нас откроется, сделавшись в нас неугасимым и нескончаемым").