ὁ τῶν ὅλων νοῦς, de mundi opif. v. Keferstein, S. 32: 33.

κρείττων ἢ ἀρετὴ καὶ κρείττων ἢ ἐπιστήμηκαὶ κρείττων ἢ αὐτὸ τὸ  ἀγαθὸν  καὶ  αὐτὸ τὸ  καλόν, de m. opif. 6... Dähne, 450. de vitacontempl. p. 890. τὸ  ὄν, ὃ καὶ ἀγαθοῦ    κρεῖττόν     ἐστι  καὶ  ἐνὸς είλικρινέστερον καὶ  μονάδος ἀρχεγονώτερον.

Dähne, I, 120. ὁ ἀγέννητος, de sacrif. 140. 147.

Ibid. I, 166. leg. alleg. II. 1093. πᾶν μὲν τὸ  γεννητὸν ἀναγκαῖον τρέπεσθαι. de sacrif. 131. ὁ Θεὸς ἔλλειψιν ἢ πρόσθεσιν οὐκ ανέχεται, πλήρης καὶ ἰσαίτατος ὢν εαυτω de cherub. 111. φύσει ἄπρεπτον.— Wolff, Die philonische Philosophie. Gothenburg. 1858. S. 34. de  posteritate Caini. 7. οὐ ἐν  χρόνω τὸ αἴτιον, οὐδὲ συνόλως ἐν  τόπω,  ἀλλ' ὑπεράνω καὶ  τόπου καὶ  χρόνου.

Dähne, I, 124. leg. alleg. I, 47. ἄποίος γὰρ ὁ Θεὸς οὐ μόνον οὐκ ἀνθρωπόμορφος.

Ibid. I, 133. de ebriet. 267. ἐξ ἑαυτοῦ έκαστον άκατάληπτον, ἐκ δὲ τῆς πρὸς, ἔτερον συγκρίσεως γνωρίζεσθαι δοκεῖ . Leg. alleg. 11, 1087. μόνος καὶ  καθ' αὐτόν, εἷς ὢν, ὁ Θεός, οὐδὲν δὲ ὄμοιον Θεῷ. de somniis I, 575. κατὰ πάσας ἰδέας ἀκατάληπτος.

de sacrif. 147. οὐδὲ τὰ ὅσα ἀνθρώποις ἰπὶ Θεοῦ κυριολογεῖται, κατάχρησις δὲ ὀνομάτων ἐστὶ παρηγοροῦσα τὴν ἡμετέραν ἀσθένειαν.

Keferstein, 23. de vita Mosis, 614. ἐγώ εἰμι ὁ ὤν ἵνα μαθόντες διαφορὰν ὄντος τε καὶ μὴ ὄντος προσαναδιδαχθῶσιν, ὡς οὐδὲν ὄνομα ἐπ' ἐμοῦ τὸ  παράπαν κυριολογεῖται (de somn. I, 599. σαφῶς ἔγνων , ὄτι  (τοῦ ὄντος ὄνομα) κύριον μὲν οὐδὲν), ᾧ μόνῳ πρόσεστι τὸ  εἶναι (quod deter, potiori insidiari soleat, 184. ὁ Θεὸς μόνος ἐν  τῷ εἶναι ὑφέστηκεν, οὗ χάριν ἀναγκαίως ἐρεῖ περὶ αὐτοῦ, ἐγώ εἰμι ὁ ὤν ὠς τῶν μετ' αὐτόν οὐκ ὄντων κατὰ τὸ  αἶναι, δόξη δὲ μόνον ὐφεστάναι νομιζομένων). de nom. mutat. 1045. εἶναι πέφυκα οὐ λέγεσθαι.

Dahne, I, S. 140. 141, τὸ  ὄντως ὄν (de gigant. 295), τὸ  πρὸς ἀλήθειαν ὄν (de Vila Mos. 664).

Dahne, I, S. 135. de monarch. 815. δύο δ' ἐν ταῖς περὶ  Θεοῦ  ζητήσεσι τὰ άνωτάτω ταῦτα ἐπαπορεῖ διάνοια τοῦ φιλοσοφοῦντος... ἓν μὲν εἰ ἔστι τὸ  θεῖον ἔνεκα τῶν ἐπιτηδευσάντων ἀθεότητα... ἕτερονδὲ τὸ  τί  ἐστι  κατὰ τὴν οὐσίαν. Τὸ    μὲν οὖν πρότερον οὐ πολὺς πόνος ἰδεῖν, τὸ  δὲ δεύτερον οὐ χαλεπὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἴσως ἀδύνατον.

de mundi opif. 5. οὐδὲ ὁ ἐκ τῶν ἰδεῶν κόσμος ἄλλον ἂν ἔχοι τόπον ἢ τὸν θεῖον λόγον, τὸν  ταῦτα διακοσμήσαντα.