108

6. 9. 2; 1.81. οὐδὲ νοῦς- καὶ  γὰρ ἂν οὕτως εἴη τὰ πάντα τοῦ νοῦ τὰ πάντα ὄντος. n. 6; 1, 87. οὐδὲ νόησις, ἴνα  μὴ  ἑτερότης. 6. 7. 40; 2, 143. ἐπέκεινα ἥξει οὐσίας καὶ νοήσεως έπί τι θαυμαστόν, ὃ  μὴ τε ἔχει  ἐν  αϋτφΌύσίαν  μὴ τε νόησιν.

109

6. 7. 40; 2. 144. ὅλως γὰρ ἡ νόησις, εἰ μὲν αγαθοῦ, χεῖρον αὐτοῦ· ὥστε οὐ τοῦ  ἀγαθοῦ ἂν  εἴη  ἢ ἓν  ἓσται ὁμοῦ τἀγαθὸν καὶ τὸ  ἔλαττον αὐτοῦ... εἰ δὲ κρεῖττον ἡ νόησις, τὸ  νοητὸν χεῖρον ἓσται. n. 35; 2, 139. οὐδὲ νοῦς, ὄτι  μηδὲ νοεῖ-ὁμοιοῦσθαι γὰρ δεῖ.

110

5. 6. 1; 1, 195. ἄλλο τὸ  νοοῦν, ἄλλο τὸ  νοούμενον. 6. 7. 41; 2, 145. οὐδ'  ἐστι  δύο, μᾶλλον δὲ πλείω, αύτός, ἡ νόησις· οὐ γὰρ δὴ ἡ νόησις αυτόςδεῖ δὲ τρίτον καὶ  τὸ νοούμενον εἶναι.

111

6. 7. 38; 2, 141. ὁ δὲ αὑτὸν νοῶν ὄτι   ἀγαθὸν  πάντως νοήσει τὸ  «έγώ εἰμι τὸ   ἀγαθὸν» εἰ δὲ  μὴ , άγαθόν μέν νοήσει, οὐ παρἓσται δὲ αὐτῷ τὸ  ὄτι  αὐτὸς  ἐστι  τοῦτο νοεῖν. δεῖ οὖν τὴν νόησιν εἶναι, ὄτι   ἀγαθὸν  είμι.

112

6. 7. 39; 2, 141. ἢ οὐδὲν ἄλλο πάρεστιν αὐτῷ,  ἀλλ' ἀπλῆ τις ἐπιβολὴ αὐτῷ πρὸς αὐτὸ ἓσται.  ἀλλ' οὐκ ὄντος οἷον διαστήματός τινος οὐδὲ διαφορᾶς πρὸς αυτό, τὸ  επιβάλλον ἑαυτῶ τί ἂν εἴη ή αυτό;.

113

6.9.6; 1, 87. οὐ τοίνυν, ὄτι   μὴ  γινώσκει μηδὲ νοεῖ ἑαυτὸν, ἄγνοια περὶ αὐτόν ἓσται· ἢ γὰρ ἄγνοια ἑτέρου ὄντος γίνεται, ὅταν θάτερον ἀγνοῆ θάτεροντὸ  δὲ μόνον οὔτε γινώσκει οὔτε τι ἔχει  ὃ αγνοεῖ, ἐν  δὲ ὄν συνὸν αὐτῷ οὐ δεῖται νοήσεως ἑαυτοῦ.

114

6. 7. 41; 2, 145. ὁ δ'ὀφθαλμὸς τί ἂν δέοιτο τὸ ὂν ὁρᾶν φῶς αὐτὸς ὤν;

115

6.9.6; 1, 87. οὐ γὰρ κατὰ τὸ  νοοῦν δεῖ τάττειν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον κατὰ τὴν νόησιν. νόησις δὲ οὐ νοεῖ,  ἀλλ' αἰτία τοῦ νοεῖν ἄλλω.

116

6. 7. 16; 2, 117. ὥσπερ δὲ ὁ ἥλιος τοῦ ὀρᾶσθαι τοῖς αἰσθητοῖς καὶ  τοῦ γίνεσθαι αἴτιος ὢν αἴτιος πως καὶ τῆς ὄψεώς  ἐστιν οὔκουν οὔτε ὄψις οὔτε τὰ γινόμενα, οὔτω καὶ ἡ τοῦ ἀγαθοῦ   φύσις αἰτία οὐσίας καὶ νοῦ οὖσα... οὔτε τὰ  ὄντα  οὔτε νοῦς  ἐστιν...

117

6. 8. 6; 2, 154. ἡ δὲ βούλησις ἡ νόησις, βούλησις δ' ελέχθη ὄτι  κατὰ νοῦν.

118

6. 8. 8; 2, 156. ἡμεῖς δὲ θεωροῦμεν οὐ συμβεβηκὸς τὸ  αὐτεξούσιον ἐκείνω. cfr. n. 7; 2, 155. ἐπεὶ καὶ  τὸ  κατὰ τύχην λέγειν αὐτὸ εἶναι οὐκ ὀρθόν... εἴ τις ἀξιοῖ τότε εἶναι τὸ  ελεύθερον, ὅταν παρά φύσιν ποιῆ.

119

5. 5. 12; 2, 31. οὐ δεηθεὶς οὗτος τῶν ἐξ αὐτοῦ γενομένων... ἐπεὶ οὐδ' ἂν ἑμέλησεν αὐτώ μὴ  γενομένου· ἐπεὶ οὐδ', εἰ ἄλλω δυνατὸν ἦν γενέσθαι ἐξ αὐτοῦ, ἐφθόνησεν ἄν.