Учение Оригена о Св. Троице

113

6.9.6; 1, 87. οὐ τοίνυν, ὄτι   μὴ  γινώσκει μηδὲ νοεῖ ἑαυτὸν, ἄγνοια περὶ αὐτόν ἓσται· ἢ γὰρ ἄγνοια ἑτέρου ὄντος γίνεται, ὅταν θάτερον ἀγνοῆ θάτεροντὸ  δὲ μόνον οὔτε γινώσκει οὔτε τι ἔχει  ὃ αγνοεῖ, ἐν  δὲ ὄν συνὸν αὐτῷ οὐ δεῖται νοήσεως ἑαυτοῦ.

114

6. 7. 41; 2, 145. ὁ δ'ὀφθαλμὸς τί ἂν δέοιτο τὸ ὂν ὁρᾶν φῶς αὐτὸς ὤν;

115

6.9.6; 1, 87. οὐ γὰρ κατὰ τὸ  νοοῦν δεῖ τάττειν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον κατὰ τὴν νόησιν. νόησις δὲ οὐ νοεῖ,  ἀλλ' αἰτία τοῦ νοεῖν ἄλλω.

116

6. 7. 16; 2, 117. ὥσπερ δὲ ὁ ἥλιος τοῦ ὀρᾶσθαι τοῖς αἰσθητοῖς καὶ  τοῦ γίνεσθαι αἴτιος ὢν αἴτιος πως καὶ τῆς ὄψεώς  ἐστιν οὔκουν οὔτε ὄψις οὔτε τὰ γινόμενα, οὔτω καὶ ἡ τοῦ ἀγαθοῦ   φύσις αἰτία οὐσίας καὶ νοῦ οὖσα... οὔτε τὰ  ὄντα  οὔτε νοῦς  ἐστιν...

117

6. 8. 6; 2, 154. ἡ δὲ βούλησις ἡ νόησις, βούλησις δ' ελέχθη ὄτι  κατὰ νοῦν.

118

6. 8. 8; 2, 156. ἡμεῖς δὲ θεωροῦμεν οὐ συμβεβηκὸς τὸ  αὐτεξούσιον ἐκείνω. cfr. n. 7; 2, 155. ἐπεὶ καὶ  τὸ  κατὰ τύχην λέγειν αὐτὸ εἶναι οὐκ ὀρθόν... εἴ τις ἀξιοῖ τότε εἶναι τὸ  ελεύθερον, ὅταν παρά φύσιν ποιῆ.

119

5. 5. 12; 2, 31. οὐ δεηθεὶς οὗτος τῶν ἐξ αὐτοῦ γενομένων... ἐπεὶ οὐδ' ἂν ἑμέλησεν αὐτώ μὴ  γενομένου· ἐπεὶ οὐδ', εἰ ἄλλω δυνατὸν ἦν γενέσθαι ἐξ αὐτοῦ, ἐφθόνησεν ἄν.

120

5. 4. 1; 1,71. πῶς ἄν οὖν τὸ  τελεότατον καὶ τὸ  πρῶτον  ἀγαθὸν  ἐν  αὑτῷ σταίη ὥσπερ φθονῆσαν ἑαυτοῦ ἢ άδυνατήσαν, ἡ πάντων δύναμις;

121

5. 2. 1; 1, 109. ὄν γὰρ τέλειον τω μηδὲν ξητεῖν μηδὲ δεῖσθαι οἶον ὑπερεῤῥύη καὶ  τὸ  υπερπλῆρες αὐτοῦ πεποίηκεν ἄλλο.

122

5. 4. 1; 1, 71.  ἔτερόν  ποιοῦν, οὐ μόνον ὃ τι ἂν προαίρεσιν ἔχη, ἀλλὰ καὶ ὅσα φύει ἄνευ προαιρέσεως· οἶον τὸ πῦρ θερμαίνει καὶ ψύχει ἡ χιών.

123

5. 2. 1; 1, 109. ἐξ αὐτοῦ πάντα... καὶ ἡ πρώτη οἶον γέννησις αὕτη ὄν γὰρ τέλειον κ. τ. λ. О генетическом различии рождения ума от творения мира здесь нет и речи; напротив, рождение ума есть только первый момент в происхождении всего существующего. Родив ум, единое дает только импульс к образованию мира: в существовании ума дано уже существование мира. 5. 1.7; 1, 103. ὁ νοῦς οὗτος ἄξιας τοῦ καθαρωτάτου μηδ' ἄλλοθεν ἢ ἐκ   τῆς πρώτης ἀρχῆς φῦναι, γενόμενον δὲ ἤδη τὰ  ὄντα  πάντα σὺν αὐτῷ γεννῆσαι, πᾶν μὲν τὸ  τῶν ἰδεῶν κάλλος, πάντας δὲ θεοὺς νοητούς. Любопытно, что Плотин, хотя и называет ум творцом (δημιουργός, ποιητής), но ограничивает все его участие в образовании мира порождением мира идеального, а непосредственным творцом видимого мира признает третье начало, получившее бытие от ума,— душу.

124