5. 1.6; 1, 101. ἐκποδών δὲ ἡμῖν ἔστω γένεσις ἡ ἐν  χρόνω τὸν  λόγον περὶ τῶν ἀεὶ ὄντων ποιουμένοις... τὸ  δὲ ἀεὶ τέλειον ἀεὶ καὶ ἀίδιον γεννᾶ.

153

5. 1. 4; 1, 99. ὁ νοῦς... ὁ ὄντως αιών... ἔχει  ἐν  τῷ αὐτῷ πάντα ἑστώτα ἐν  τῷ αὐτῷ καὶ   ἐστι  μόνον καὶ  τὸ   ἐστιν ἀεὶ καὶ οὐδαμοῦ τὸ  μέλλον  ἔστι  γὰρ καὶ τότε· οὐδὲ τὸ  παρεληλυθός.

154

6. 9. 5; 1, 85. τὸ ἐν τοῖς οὖσι τιμιώτατον. 5. 1. 4; 1, 99. οὐδὲ αὔξην ζητεῖ τελειότατος ὤν.

155

5. 1.6; 1, 102. κρείττων ἁπάντων νοῦς... μέγιστον δὲ μετ' αὐτὸ (τό ἓν) νούς καί δεύτερον.

156

5. 5. 4; 2, 21. ὁ νοῦς μᾶλλον ἓν τῶν ἄλλων καὶ οὐδὲν ἐγγυτέρω αὐτοῦ τοῦ ἑνός, οὐ μὴν τὸ καθαρῶς ἕν.

157

5. 1. 6; 2, 102. καὶ γὰρ ὁρᾶ ὁ νοῦς ἐκεῖνο καὶ δεῖται αὐτοῦ μόνου· ἐκεῖνο δέτοῦτου οὐδὲν.

158

5. 1.7; 1, 102. εἱκόνα δὲ ἐκείνου εἶναι λέγομεν τὸν νοῦν... δεῖ πως εἶναι ἐκεῖνο τό γεννώμενον καὶ ἀποσὠζειν πολλά αὐτοῦ καὶ εἶναι ὁμοιότητα πρὸς αὐτό, ὥσπερ καὶ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου. n. 6. περίλαμψιν ἐξ αὐτοῦ... οἷον ἡλίου τὸ περὶ αὐτὸν λαμπρὸν φῶς περιθέον, ἐξ αὐτοῦ ἀεὶ γεννώμενον μένὄντος.

159

5. 1.6; 1, 102. ὁρᾶ δὲ άύτό οὐ χωρισθείς... ποθεῖ δὲ πᾶν τὸ γεννῆσαν καὶ τοῦτο ἀγαπᾶ, καὶ μάλιστα ὅταν ὦσι μόνοι τὸ γεννῆσαν καὶ τὸ γεγεννημένον ὅταν δὲ καὶ τὸ ἄριστον ἦ τὸ γεννῆσαν, ἐξ ἀνάγκης σύνεστιν αὑτῷ, ὡς τῆ ἑτερότητι μόνον κεχωρίςθαι.

160

5. 5. 3; 2, 20. Θεὸς αἥτῆ ἡ φύσις καὶ Θεὸς δεύτερος.

161

5. 1.6; 1, 102. τὸ δὲ ἀεὶ τέλειον ἀεὶ καὶ ἀίδιον γεννἆ· καὶ ἔλαττον δὲ ἑαυτοῦ γεννἆ.

162

5. 2. 2; 1, 109. καταλειπομένου ἀεὶ ἑκάστου ἐν  τῆ οἰκεία: ἕδρα, τοῦ δὲ γεννωμένου ἄλλην τάξιν λαμβάνὄντος τὴν χεῖρονα. 5. 1. 7; 1, 104. ψυχὴν γεννᾶ νοῦς..,. κρεῖττον δὲ οὐχ οἶον τε ἦν εἶναι οὐδ' ἐνταῦθα τὸ  γεννώμενον,  ἀλλ' ἔλαττον ὂν εἴδωλον εἶναι αὐτοῦ. 3. 8. 9; 1, 344. τοῦ γὰρ γεννηθέντος πανταχοῦ τὸ  γεννών ἁπλούστερον. 5. 3. 15; 2, 371. οἶονἐκ φωτὸς τὴν έξ αὐτοῦ περίλαμψιν· πῶς δέ πολλά; ἢ οὐ ταὐτὸν ἔμελλε τὸ  ἐξ ἐκείνου ἐκείνω· εἰ οὖν  μὴ  ταὐτὸν, οὐδὲ γε βέλτιον τί γὰρ ἂν τοῦ  ἑνὸς βέλτιον ίρἐπέκεινα ὅλως; χεῖρον ἄρα· τοῦτο δὲ  ἐστιν ἐνδεέστερον.

163

Таково, напр., учение о непространственности первого начала (Plot. 3. 9. 3; 1, 128. ὄτι  (ἓν) πανταχοῦ- οὐ γὰρ  ἐστιν ὅπου οὔ- πάντα οὖν πληροῖ, ἐπεὶ δὲ καὶ  οὐδαμοῦ, γίνεται μὲν τὰ πάντα δι' αὐτὸν, ὄτι  πανταχοῦ ἐκεῖνος, ἑτέρα δὲ αὐτοῦ, ὄτι  αὐτὸς οὐδαμοῦ. διὰ τί οὖν οὐκ αὐτὸς οὐ μόνον πανταχοῦ,  ἀλλ' αὖ πρὸς τούτω καὶ  οὐδαμοῦ; ὄτι  δεῖ πρὸ πάντων ἐν  εἶναι, πληροῦν οὖν δεῖ αὐτὸν καὶ ποιεῖν πάντα, οὐκ εἶναι τὰ πάντα ἃ ποιεῖ. 5. 5. 9; 2, 28. εἰ δὲ μηδενὸς άποστατεῖ οὐ ποῦ ὤν, πανταχοῦ ἓσται ἐφ' εαὐτοῦοὐδὲ γὰρ τὸ  μὲν τι αὐτοῦ ὡδί,- τὸ  δὲ ὡδί οὐ  μὴνοὐδ' ὅλον ὡδί-ὥστε ὅλον πανταχοῦ ούδἑνός έχὄντος αὐτὸ οὐδ' αὖ  μὴ  έχὄντος ἔχομένου ἄρα ὁτουοῦν) или о вечном рождении ума и его независимости от условий времени.